To co doceniamy dziś tak bardzo a nie docenialiśmy kiedyś czyli te 30 lat temu to pokazanie z pietyzmem starego innego świata.
Mamy świetnie pokazany Nowy York z lat 20-tych. Mamy pięknie pokazaną Kubę, przyjęcie u Mikea, te cudowne samochody, stroje, budynki, skakanie Vita po dachach starego Nowego Yorku. Te meble, garnitury, biba u prezydenta Kuby itd, to jest perfekcyjne, cieszy oko i musiało ekipe kosztować ogrom pracy.

Drugi oskar za aktorstwo. Zacznijmy od Fennuciego, jaki piękny bandzior.
Al Pacino oszczędnie ale dzięki temu gdy sie wreszcie denerwuje to robi wrażenie, jak krzyknie, jak walnie te swoją głupią babe w łeb to sie morda cieszy.
Frank na imprezie u Majka, brat Majka, jego siostreł, nawet senator i pozostali są wyraziści, każdy inny. Oskar dla De Niro zasłużony, ten jego dziwny włoski akcent cudowny, sam bym chciał tak umieć.

Trzeci oskar za zbudowanie intrygi. Jak ta menda Roth podszedł Majka i jak Majk go przejrzał, to robi wrażenie jak dobrym bossem był Majkel Corleone.

Czwarty oskar za dialogi. Rozmowa Franka z Majkiem - To żyd z NY, nie wolno go tknąć, postępuj z nim uczciwie. Majk, to bydlak, z takimi nie można uczciwie.
Albo rozmowa Rotha z Majkiem o Vegas czy kubańskich buntownikach. Czy wreszcie rozmowa Majka z żoną o dziecku.

I pewnie jeszcze jakieś oskary by sie tu znalazły. Jednak największa wartość filmu dla mnie to ta estetyczna, sam obraz, gangsterzy są tu tylko dekoracją do mebli i samochodów.
Choć trzeba przyznać że rodzina Corleone robi wrażenie. Jak zabijają to tylko w obronie rodziny i z zemsty. Nie ma tu tego dziadostwa bandyckiego znanego z rodziny Soprano czy Chłopców z Ferajny czy Kasyna.
Corleone to bandyci z klasą, sam bym mógł należeć do rodziny, nawet jako pistolet w gustownym gajerze.